Η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ σηκώνει πόλεμο
γύρω μαζεύονται όλα τα «καλά παιδιά», που αφιλοκερδώς υπηρετούν το ξεπούλημα, μαζί με όσους τρέφονται με μίσος, αίμα και σάρκα εργατική.
Η τρικολόρε κυβέρνηση κυβερνά την χώρα με μέτρα εκτάκτου ανάγκης: επιστρατεύει εργάτες που απεργούν διαμαρτυρόμενοι γιατί είναι μήνες απλήρωτοι (ναυτεργάτες) ή που αντιστέκονται στο Mνημόνιο 3 και στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Eργασίας (Mετρό), και τσακίζει με τα ΜΑΤ τους κατοίκους των χωριών της Xαλκιδικής που προσπαθούν να σώσουν τον τόπο τους από την καταστροφή. Tαυτόχρονα, κατ’ εντολή της τρόικας, για να συμβάλει στο ταμείο σωτηρίας των διεθνών και ντόπιων τραπεζιτών, εκτελεί το σχέδιο του μεγάλου ξεπουλήματος σε ΟΠΑΠ, ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ, Νερό, ΔΕΗ και ΛΑΡΚΟ. Η εκποίηση, που θα αποφέρει ψίχουλα στα δημόσια έσοδα, θα εισφέρει δημόσια περιουσία έναντι εξευτελιστικού αντιτίμου στα αρπαχτικά που έχουν ευθύνη για το ξέσπασμα της κρίσης· συγχρόνως, θα αποδιοργανώσει ακόμα περισσότερο ό,τι απέμεινε να στηρίζει την ζωή τον λαϊκών στρωμάτων.
Την εκτέλεση του σχεδίου, αναλαμβάνουν γνωστά και δοκιμασμένα golden boys της Ελληνικής αγοράς. Η εκποίηση αυτή, είναι το καινούριο, αλλά ίσως και τελευταίο (εξαρτάται από τον λαό) πάρτυ, όλων αυτών των «πρόθυμων» χρυσοκάνθαρων, που έναντι αμοιβής αναλαμβάνουν να πουλήσουν και την μάνα τους.
Στο δρόμο για την μεγάλη «μπάζα», όμως, υπάρχουν σοβαρά αγκάθια:
Το ξεπούλημα πρέπει να γίνει άμεσα, μέσα στο περιβάλλον της κρίσης που δεν λέει να κοπάσει και το πρόβλημα είναι το πώς μέσα στο καθεστώς της επενδυτικής ανομβρίας, θα βρεθούν ικανά επενδυτικά κεφάλαια να αντιστοιχούν στην αξία αυτών που πωλούνται, έτσι ώστε να ρίξουν την απαραίτητη στάχτη στα μάτια του λαού, για να μην βρεθούν κάποιοι στης φυλακής τα σίδερα.
Ακολουθεί το δεύτερο: η κρίση έχει ανατρέψει όλους τους όρους με τους οποίους γίνονταν αυτές οι δουλειές μέχρι χτες (έχει δημιουργηθεί ρήγμα στο προστατευτικό δίχτυ που απλώνονταν, από τα πολιτικά μέχρι και συνδικαλιστικά γραφεία, που εμπλέκονταν για την ασφαλή διεκπεραίωση τέτοιων υποθέσεων). Oι «πρόθυμοι» πρέπει να αποκτήσουν νέα «κονέ» για να διεκπεραιώσουν με επιτυχία τις εκποιήσεις, την στιγμή που έχουμε συχνές αλλαγές του «μπάρμπα στην Κορώνη» (κυβέρνηση) που είναι η βασική προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση της «δουλειάς».
Ταυτόχρονα, ενώ παλιά υπήρχαν «δουλειές» για «όλους», σήμερα είναι λίγες, επικίνδυνες και για πολλούς και «πρόθυμους». Ο συνωστισμός έχει σηκώσει τον ανταγωνισμό αυξάνοντας τα χτυπήματα κάτω από την μέση, κι έτσι δεν προλαβαίνει να στεριώσει διοίκηση στο ΤΑΙΠΕΔ.
Θέλοντας να επιβάλει την τάξη η Τρόικα, στην χωρίς «αρχές» πάλη που διαιωνίζει το πρόβλημα της στασιμότητας στις εκποιήσεις, εξέδωσε μια σαφέστατη εντολή: «αν δεν καταφέρετε τις αποκρατικοποιήσεις άμεσα, τότε το ΤΑΙΠΕΔ θα μπει σε ευρωπαϊκή επιτροπεία». Δηλαδή, αυτοί που θα αναλάβουν την εκποίηση θα δίνουν λόγο, όχι στην Ελληνική κυβέρνηση, αλλά σε ευρωπαϊκή (Γερμανική) επιτροπή κατ’ ευθείαν.
Έτσι, αναδύεται ένας νέος κίνδυνος για τους ντόπιους «πρόθυμους» εκποιητές, το να καθορίσουν ξένα κέντρα το ύψος αλλά και την κατανομή του μποξισιού. Για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο, δημιουργούν μια θορυβώδη αναταραχή, τσάμπα μαγκιάς, για να σώσουν την συμμετοχή τους στην «δουλειά». Την φασαρία αυτή συνήθως την κάνουν όχι οι ίδιοι αλλά οι παρατρεχάμενοί τους, που τελευταία μάλιστα, λόγω του ότι λεφτά δεν υπάρχουν, το δικό τους όφελος μπορεί να είναι τα δάχτυλα μιας ανοιχτής παλάμης.
Παρακολουθήσαμε λοιπόν αυτές τις μέρες, ότι για τις αλλαγές στην διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ, ανέβηκαν «στα κάγκελα» τα παιδιά της ΔΑΚΕ.
-Που;
-Στην ΛΑΡΚΟ.
Ναι, αντί να ασχολούνται με την προετοιμασία ενός μετώπου μεταξύ εργαζομένων και κατοίκων για να αντιμετωπίσουν την ιδιωτικοποίηση, αυτοί αντιδρούν για τις κάθε τρεις και λίγο αλλαγές των διοικήσεων στο ΤΑΙΠΕΔ. Φοβούνται μήπως με τις συχνές αλλαγές στην διοίκηση δεν πουληθεί το «μαγαζί». Τι έχουν να κερδίσουν;
Γίνεται πασιφανής πλέον ο εκφυλισμός της παράταξης που είναι ηγεσία στο ΔΣ του συνδικάτου και ακολουθεί η έκπτωση της εμπιστοσύνης των εργαζομένων σε τέτοια διοίκηση.
Η χρησιμοποίηση των γραφειοκρατών του συνδικάτου, με έναν τρόπο που εξυπηρετεί τις ανάγκες των «προθύμων», αποκαλύπτει και αχρηστεύει των ρόλο τους για τον έλεγχο των εργατών του συνδικάτου, που όμως είναι αναγκαίος για να ευοδωθούν τα σχέδια του κεφαλαίου.
Έτσι, δημιουργείται ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί, για να μην τους εκπλήξει καμία μη ελεγχόμενη αντίδραση των εργατών που θα ανατρέψει τα σχέδια τους.
Όσο η κρίση δρα ανεξέλεγκτη περιορίζονται οι λύσεις. Έτσι βγαίνουν από τα συρτάρια οι τελευταίες και πιο απευκταίες προοπτικές, προκειμένου να διασωθεί το σύστημα. Η ανάγκη να καλυφθεί αυτό το κενό, κάνει απαραίτητη πλέον την παρουσία των «γομαριών» με τα μαύρα, του γνωστού υπηρέτη των εφοπλιστών (και γενικότερα του ντόπιου κεφαλαίου) Μιχαλολιάκου, τον οποίο για χρόνια συντηρούσε το καπιταλιστικό κράτος, για μια ώρα ανάγκης, στα υπόγεια της ασφάλειας. Το «γομάρι» αυτό και το κόμμα του, είναι απόγονος απευθείας της Παπαδοπουλικής επταετίας, λάτρης των Χιτών και Ταγματασφαλιτών της Kατοχής. Αυτών που πάλεψαν στο πλευρό του Χίτλερ, να πραγματοποιήσουν εκείνη την εποχή την ένωση της Ευρώπης κάτω από την Γερμανική μπότα κι αντιμετωπίστηκαν με το αίμα αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.
Η Χρυσή Αυγή είναι το τελευταίο οχυρό του κεφαλαίου και αυτός είναι ο λόγος έμμισθης συντήρησης του «αρχηγού», για πάνω από 40 χρόνια, στην κρατική υπηρεσία της ΚΥΠ. Αποτελεί σήμερα το «μακρύ» χέρι του κεφαλαίου, αυτό που θα κάνει την «βρώμικη δουλειά». Η εκπαίδευση των συμμορίτικων μπουλουκιών στο λυντσάρισμα και στη σφαγή απομονωμένων μεταναστών, υπό την προστασία της αστυνομίας, τρέφει την «τιμή» αυτών των «γομαριών».
Μια συμμορία, που με το εθνικιστικό, ρατσιστικό και αντικομουνιστικό δηλητήριο που χύνει στους εργάτες, έχει σκοπό να εμποδίσει την ενιαία τους οργάνωση, ενάντια στα αφεντικά του κόσμου. Την ίδια στιγμή που το κεφάλαιο με την παγκοσμιοποίησή του, οργανώνει διεθνώς την πάλη του εναντίον των εργατικών δικαιωμάτων, οι εργαζόμενοι να μην γίνουν ικανοί να ενωθούν ούτε κατά τόπους, λόγω της καταγωγής, του χρώματος ή και του τρόπου Ζωής. Το πάλαι πότε «διαίρει και βασίλευε» σε όλο του το μεγαλείο, εκτελείται με την πιο αποτρόπαια μορφή.
Την εκδούλευσή τους αυτή, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, την φτιασιδώνουν περίτεχνα, για να μοιάζει φιλική προς τους εργάτες. Προσπαθούν να πείσουν πως είναι οι μόνοι που σκέφτονται τους έλληνες εργάτες και για να το πετύχουν απαντούν στο μεγαλύτερο κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, τόσο με απαξιωτικές κραυγές, όσο και κάνοντας χρήση της θέσης του για τον δημόσιο πλούτο. Δηλώνουν πως και αυτοί είναι υπέρ της εθνικοποίησης της ΛΑΡΚΟ, ενώ ταυτόχρονα χύνουν δηλητήριο, τονίζοντας ότι είναι υπέρ της ένταξης όλου του ελληνικού δυναμικού των εργολάβων στο μόνιμο προσωπικό της εταιρίας, ζητώντας παράλληλα να καλυφθούν οι κενές θέσεις εργασίας, μόνο από έλληνες ανέργους της περιοχής.
Έτσι, προσπαθούν να αξιοποιήσουν το μπέρδεμα των εργατών από τη μη ξεκάθαρη θέση πολλών αριστερών, όπως και του ΚΚΕ, για την υπεράσπιση του Δημόσιου χαρακτήρα αυτών των επενδύσεων.
Αυτή η τακτική τους, αποκαλύπτει την επιτακτική ανάγκη να ξεκαθαριστεί πως δεν είναι η εθνικοποίηση ή ο δημόσιος έλεγχος, αυτό που μπορεί να εξασφαλίσει στους εργάτες τα συμφέροντά τους. Ηιστορική θέση του επαναστατικού αριστερού κινήματος, για εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, ώστε να ελέγχουν οι ίδιοι οι εργάτες την παραγωγική δραστηριότητα, φαίνεται πως επαληθεύει την σημασία της.
Οι επιτροπές που θα δημιουργούν οι εργάτες, λειτουργώντας με πλήρη δημοκρατία, μας διαχωρίζουν από την θέση που έντεχνα πλασάρουν οι φασίστες. Γιατί αυτές οι επιτροπές, εκπαιδεύουν την εργατική τάξη στην προοπτική να διαφεντεύει το μέλλον μόνη της, χωρίς τους «απαραίτητους» «πρόθυμους» με τις γνωριμίες και τα «κονέ»… που ρημάζουν την ζωή της. Αυτές οι επιτροπές θα είναι ο μηχανισμός διακυβέρνησης της ζωής, σε μια αυριανή απελευθερωμένη κοινωνία από τον ταξικό ζυγό του κεφαλαίου, που θα βάλει πλώρη για μια πανανθρώπινη, την πρώτη πραγματικά ανθρώπινη, ελεύθερη κοινωνία των συνεταιρισμένων παραγωγών.
Η ενότητα των εργατών ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, γλώσσας και εθίμων, είναι ο απαραίτητος όρος για να έχουμε δυνατότητα σε ένα τέτοιο μέλλον. Η ενότητα αυτή είναι το πρώτο ζητούμενο για την επαναστατική εξέγερση που θα διεκδικήσει το δικαίωμα για ζωή, όλων των απόκληρων αυτής της γης. Μόνο αυτή η προοπτική, μπορεί να εμποδίσει να ξαναζωντανέψουν οι εφιάλτες του πολέμου, που οι ανάγκες του κεφαλαίου επιζητούν και η δίψα για «αίμα και τιμή» τον σκοτεινών αποβρασμάτων προσδοκούν.
Δεν θα «καθαρίσουμε» οι εργάτες, στα πεδία των μαχών, για τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών.
Π. Σ.
http://ergatis.wordpress.com
