Mεσημέρι Πέμπτης και καθώς περνούσα από την Ερμού, στο ύψος της Παύλου Μελά, είδα σταματημένες 5-6 μηχανές Δίας πάνω στον πεζόδρομο και κόσμο μαζεμένο. Επειδή ακριβώς δίπλα είναι η κατάληψη Ματσάγγου πλησίασα άμεσα να δω τι συμβαίνει νομίζοντας ότι έχει να κάνει με άλλη μια κρατική επίθεση σε αυτοοργανωμένο κοινωνικό χώρο. Διαψεύστικα καθώς οι ένστολοι υπάλληλοι της τροικας ανακάλυψαν μια άλλη εστία "ανομίας". Οι μηχανές είχαν "μπλοκάρει" την είσοδο από ένα κατάστημα ρούχων και μέσα 2 δημοτικοί αστυνομικοί κόβαν κλήση στον καταστηματάρχη. Γύρω ο κόσμος διαμαρτυρόταν στους αστυνομικούς οι οποίοι ανέκφραστοι εκτελούσαν το καθήκον τους. Ρώτησα και έμαθα ποιο ήταν αυτό. Ο εν λόγω καταστηματάρχης διέπραξε το έγκλημα να έχει ακριβώς έξω από το μαγαζί του κρεμάστρες με τα ρούχα απλωμένα, ενώ η δημοτική αρχή του Βόλου δήλωσε ότι θα σκουπίσει το δημόσιο χώρο από ότι αυθαίρετο υπάρχει. Οι δημοτικοί είχαν έρθει και νωρίτερα και θέλαν να γράψουν τον καταστηματάρχη αλλά αυτός αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του. Έτσι επέστρεψαν περίπου μισή ώρα αργότερα και με τη συνδρομή των μηχανοκίνητων συναδέλφων τους, απέσπασαν τα στοιχεία του εγκληματία και του κόψαν κλήση. Ευτυχώς γιατί από κάτι τέτοιους μεροκαματιάρηδες μπήκε μέσα το κράτος...
Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση από το συμβάν. Όχι, δεν είναι το πόσο ύπουλα ο Σκωτινιώτης και η παρέα του προωθούν τα κρατικά σχέδια για βίαιη φτοχωποίηση της μικρομεσαίας τάξης, χρησιμοποιώντας πομπόδες εκφράσεις του τύπου «Υπερασπιζόμαστε το δημόσιο χώρο, ομορφαίνουμε την πόλη μας. Είναι υπόθεση όλων μας». Ούτε είναι η παθητικότητα των αστυνομικών, δημοτικών και Δίας, που ενεργώντας ως Ρομπέν των πλουσίων κλέβουν από όσους παλεύουν να τα βγάλουν πέρα, για να δώσουν ακόμη περισσότερα στους καρεκλοκένταυρους της δημοτικής διοίκησης. Άντε θα το παραδεχτώ, κάπως με πείραξε το ότι κάποιοι από τους θεατές,ευτυχώς μόνο 2, ενώ δυσανασχετούσαν που έγραφαν τον τύπο και αφήναν άλλους, υπερασπιζόταν ταυτόχρονα τα άβουλα όργανα της τάξης γιατί, λέγαν, είναι η δουλειά τους!
Η δουλειά είναι ιερή όποια και αν είναι αυτή! Μου θύμισε κάπως την καραμέλα των ναζί για τα εγκλήματα τους, εκάναν μεν πειράματα και εκτελούσαν ανθρώπους αλλά κατόπιν εντολών άρα δεν φέραν προσωπική ευθύνη... Αλλά αυτά είναι παρελθόν και δεν έχουν σχέση με δικτ..- δημοκρατικά καθεστώτα σαν το δικό μας. Ή μήπως είναι κοντινό μέλλον; Θα ήθελα σε αυτούς τους 2 να δώσω κάποια ελαφρυντικά, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας τους, αλλά δεν τα πάω και καλά με τις διακρίσεις και γνωρίζω πολύ καλά πως η κριτική ικανότητα δεν έχει ημερομηνία λήξης.
Ο καταστηματάρχης ορθώς δεν έδωσε τα στοιχεία του καθώς μόνο η αστυνομική αρχή έχει το δικαίωμα να τα ζητήσει. Το ένα που με έκανε να σαστίσω είναι πως εφόσον αρνήθηκε να τα δώσει, ένας απλός αστυνομικός σε υπηρεσία ήταν αρκετός για να έρθει και να τα καταγράψει. Παρόλαυτα επέλεξαν να στείλουν καμιά 10αρια Δίας. Ένας μάλιστα απολογούμενος σε έναν περαστικό, είπε «Ήρθαμε γιατί μας είπαν ότι θα γίνει φασαρία». Δηλαδή τους προετοιμάζαν ψυχολογικά για σύγκρουση; Ποιους, αυτούς που όλη η πόλη ξέρει με τι μένος κυνηγούσαν μαθητές στην πορεία της 6/12; Αυτούς που πανελλαδικά έχουν αποθρασυνθεί χτυπώντας διαδηλωτές με τις μηχανές τους, πετώντας αυτοσχέδια εκρηκτικα και πρόσφατα τραυματίζοντας σοβαρά 2 νεαρούς στην Κρήτη; Το δόγμα της μηδενικής ανοχής δεν αφορά μόνο τα αγωνιζόμενα κομμάτια και εγχειρήματα αντίστασης όπως καταλήψεις, αλλά απλώνεται σε όλο το κοινωνικό φάσμα. Για το κράτος που υφαίνει το κακάθλιο μέλλον μας είμαστε όλοι εν δυνάμη εχθροί. Είτε αντιμετωπίζει χουλιγκάνους στο γήπεδο, είτε διαδηλωτές στο δρόμο, είτε μικροπαραβατικούς καταστηματάρχες θα έχει την ίδια στάση. Η σημερινή επίδειξη δύναμης επιβεβαιώνει πως το κράτος είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε συνιστώσα του για να συμμορφώσει όσους δεν πειθαρχούν με τα μέτρα εξαθλίωσης που προωθεί και να φοβήσει όσους έχουν τάσεις προς αμφισβήτηση.
Το δεύτερο που με ενόχλησε ήταν η στάση των υπόλοιπων καταστηματαρχών. Πλην ολίγων οι οποίοι ήρθαν αμέσως να συμπαρασταθούν, οι υπόλοιποι που ενδιαφερθήκαμε ήμασταν κυρίως περαστικοί. Οι πιο πολλοί μαγαζάτορες κοιταζαν στην καλύτερη αμήχανοι το συμβάν ή ήταν χωμένοι πίσω από τις βιτρίνες τους. Το έγκλημα της τοποθέτησης των προϊόντων έξω από τα μαγαζιά διαπράττεται από όλα τα καταστήματα στον πεζόδρομο της Ερμού εδώ και 50 χρόνια και ποτέ κανένας περαστικός δεν ενοχλήθηκε. Την συγκεκριμένη μέρα ενώ όλοι οι υπόλοιποι ειδοποιηθήκαν και πρόλαβαν να τα μαζέψουν ο καταστηματάρχης που δεν πρόλαβε έπεσε θύμα κρατικής επίθεσης. Στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα της ζούγκλας όπου το αρπαχτικό επιτίθεται στο κοπάδι και αρπάζει το θήραμα. Τα υπόλοιπα ζώα που γλιτώσαν (προς το παρών) συνεχίζουν τη ζωή τους. Όμως, ρε γαμώτο, ακόμα και τα ζώα πολύ συχνά ενώνοντε για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, όχι μόνο λόγω συναισθηματικών δεσμών αλλά και γιατί το κάθε ένα γνωρίζει πως την επόμενη φορά μπορεί αυτό να είναι το θύμα. Άρα αυτό που είδα είναι μια κατάσταση χειρότερη και από ζούγκλα..Τέτοια απάθεια μπροστά σε ένα κοινό πρόβλημα, αν ήμουν καταστηματάρχης μόνο ως προδοσία θα την εκλάμβανα. Πάντως ο κόσμος που στάθηκε αλληλέγγυος στον μαγαζάτορα ήταν αρκετά δυναμικός, δίνοντας ένα καλό μάθημα αντανακλαστικής αλληλεγγύης.
Ούτε η εμπορευματοποίηση των αναγκών με εκφράζει, ούτε ο υπερκαταναλωτισμός που προωθούν καταστήματα σε εμπορικές περιοχές όπως η Ερμού. Όμως οφείλουμε να καταλάβουμε ότι αυτή τη στιγμή το παγκόσμιο κεφάλαιο μέσω της τοπικής υπηρεσίας του, το κράτος, επιχειρεί να διευρύνει την τάξη των νεόπτωχων που θα αποτελέσει το φτηνό εργατικό δυναμικό για τα επόμενα χρόνια. Αυτό θα συμβεί αναγκαστικά καταρρίπτοντας τις αυταπάτες δημοκρατίας και ευμάρειας που είχε δημιουργήσει σε αρκετά κοινωνικά υποσύνολα. Παράλληλα με το φόβο και την υποταγή, γεννιούνται μέσα στους καταπιεζόμενους η οργή και η θέληση για αντίσταση στην αδικία των νόμων. Μπορεί αυτές οι αγωνιστικές διαθέσεις να μην έχουν συγκεκριμένους στόχους και ξεκάθαρα χαρακτηριστικά όμως είναι καθήκον όσων έχουν εμπειρία στους κοινωνικούς αγώνες και ιστορική συνείδηση της χωροχρονικής συγκυρίας που βιώνουμε να συμμετέχουν στα δρώμενα συμβάλλοντας στην διάνοιξη της οδού που θα μας οδηγήσει σε μια κοινωνία χωρίς επιβαλλόμενη εξουσία, βάρβαρους νόμους, αφεντικά και δούλους. Σε μια κοινωνία αυτοδιαχείρησης ,αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης.
Ο καταστηματάρχης ορθώς δεν έδωσε τα στοιχεία του καθώς μόνο η αστυνομική αρχή έχει το δικαίωμα να τα ζητήσει. Το ένα που με έκανε να σαστίσω είναι πως εφόσον αρνήθηκε να τα δώσει, ένας απλός αστυνομικός σε υπηρεσία ήταν αρκετός για να έρθει και να τα καταγράψει. Παρόλαυτα επέλεξαν να στείλουν καμιά 10αρια Δίας. Ένας μάλιστα απολογούμενος σε έναν περαστικό, είπε «Ήρθαμε γιατί μας είπαν ότι θα γίνει φασαρία». Δηλαδή τους προετοιμάζαν ψυχολογικά για σύγκρουση; Ποιους, αυτούς που όλη η πόλη ξέρει με τι μένος κυνηγούσαν μαθητές στην πορεία της 6/12; Αυτούς που πανελλαδικά έχουν αποθρασυνθεί χτυπώντας διαδηλωτές με τις μηχανές τους, πετώντας αυτοσχέδια εκρηκτικα και πρόσφατα τραυματίζοντας σοβαρά 2 νεαρούς στην Κρήτη; Το δόγμα της μηδενικής ανοχής δεν αφορά μόνο τα αγωνιζόμενα κομμάτια και εγχειρήματα αντίστασης όπως καταλήψεις, αλλά απλώνεται σε όλο το κοινωνικό φάσμα. Για το κράτος που υφαίνει το κακάθλιο μέλλον μας είμαστε όλοι εν δυνάμη εχθροί. Είτε αντιμετωπίζει χουλιγκάνους στο γήπεδο, είτε διαδηλωτές στο δρόμο, είτε μικροπαραβατικούς καταστηματάρχες θα έχει την ίδια στάση. Η σημερινή επίδειξη δύναμης επιβεβαιώνει πως το κράτος είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε συνιστώσα του για να συμμορφώσει όσους δεν πειθαρχούν με τα μέτρα εξαθλίωσης που προωθεί και να φοβήσει όσους έχουν τάσεις προς αμφισβήτηση.
Το δεύτερο που με ενόχλησε ήταν η στάση των υπόλοιπων καταστηματαρχών. Πλην ολίγων οι οποίοι ήρθαν αμέσως να συμπαρασταθούν, οι υπόλοιποι που ενδιαφερθήκαμε ήμασταν κυρίως περαστικοί. Οι πιο πολλοί μαγαζάτορες κοιταζαν στην καλύτερη αμήχανοι το συμβάν ή ήταν χωμένοι πίσω από τις βιτρίνες τους. Το έγκλημα της τοποθέτησης των προϊόντων έξω από τα μαγαζιά διαπράττεται από όλα τα καταστήματα στον πεζόδρομο της Ερμού εδώ και 50 χρόνια και ποτέ κανένας περαστικός δεν ενοχλήθηκε. Την συγκεκριμένη μέρα ενώ όλοι οι υπόλοιποι ειδοποιηθήκαν και πρόλαβαν να τα μαζέψουν ο καταστηματάρχης που δεν πρόλαβε έπεσε θύμα κρατικής επίθεσης. Στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα της ζούγκλας όπου το αρπαχτικό επιτίθεται στο κοπάδι και αρπάζει το θήραμα. Τα υπόλοιπα ζώα που γλιτώσαν (προς το παρών) συνεχίζουν τη ζωή τους. Όμως, ρε γαμώτο, ακόμα και τα ζώα πολύ συχνά ενώνοντε για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, όχι μόνο λόγω συναισθηματικών δεσμών αλλά και γιατί το κάθε ένα γνωρίζει πως την επόμενη φορά μπορεί αυτό να είναι το θύμα. Άρα αυτό που είδα είναι μια κατάσταση χειρότερη και από ζούγκλα..Τέτοια απάθεια μπροστά σε ένα κοινό πρόβλημα, αν ήμουν καταστηματάρχης μόνο ως προδοσία θα την εκλάμβανα. Πάντως ο κόσμος που στάθηκε αλληλέγγυος στον μαγαζάτορα ήταν αρκετά δυναμικός, δίνοντας ένα καλό μάθημα αντανακλαστικής αλληλεγγύης.
Ούτε η εμπορευματοποίηση των αναγκών με εκφράζει, ούτε ο υπερκαταναλωτισμός που προωθούν καταστήματα σε εμπορικές περιοχές όπως η Ερμού. Όμως οφείλουμε να καταλάβουμε ότι αυτή τη στιγμή το παγκόσμιο κεφάλαιο μέσω της τοπικής υπηρεσίας του, το κράτος, επιχειρεί να διευρύνει την τάξη των νεόπτωχων που θα αποτελέσει το φτηνό εργατικό δυναμικό για τα επόμενα χρόνια. Αυτό θα συμβεί αναγκαστικά καταρρίπτοντας τις αυταπάτες δημοκρατίας και ευμάρειας που είχε δημιουργήσει σε αρκετά κοινωνικά υποσύνολα. Παράλληλα με το φόβο και την υποταγή, γεννιούνται μέσα στους καταπιεζόμενους η οργή και η θέληση για αντίσταση στην αδικία των νόμων. Μπορεί αυτές οι αγωνιστικές διαθέσεις να μην έχουν συγκεκριμένους στόχους και ξεκάθαρα χαρακτηριστικά όμως είναι καθήκον όσων έχουν εμπειρία στους κοινωνικούς αγώνες και ιστορική συνείδηση της χωροχρονικής συγκυρίας που βιώνουμε να συμμετέχουν στα δρώμενα συμβάλλοντας στην διάνοιξη της οδού που θα μας οδηγήσει σε μια κοινωνία χωρίς επιβαλλόμενη εξουσία, βάρβαρους νόμους, αφεντικά και δούλους. Σε μια κοινωνία αυτοδιαχείρησης ,αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης.
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1453873
