Στις 22 Μαρτίου 2014 οι εργαζόμενοι που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα πριν από 8 μήνες (σχολικοί φύλακες, καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης και εργαζόμενοι σε Υπουργεία) οδηγούνται σε απόλυση. Ταυτόχρονα 8.500 γιατροί, υγειονομικοί υπάλληλοι και διοικητικοί των πανεπιστημίων έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα.
Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κυβέρνηση του κεφαλαίου, των μνημονίων και του κοινωνικού κανιβαλισμού, συνεχίζει να επαιτεί από δανειστές, τρόικα, και από όλο το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου στην Ευρώπη, έναν καλό λόγο για τα κατορθώματά της. Πρέπει το παραμύθι της εξόδου από τα μνημόνια να συντηρηθεί, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές.
Το παραμύθι ας τελειώσει εδώ
Είναι όμως εξοργιστικό. Ποιον μπορούν να πείσουν πως έρχεται η έξοδος από την κρίση, όταν ακόμα και η Γαλλία προειδοποιείται πως μάλλον της είναι απαραίτητη η δημοσιονομική επιτήρηση, και μέτρα που μάλλον θυμίζουν μνημόνια; Όταν ξένα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου στην Ευρώπη, βάζουν στους βασικούς τίτλους τους, πως στην Ουκρανία συντελείται η διάσπαση και ο διαμελισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα από τον ανταγωνισμό των συμφερόντων, και την αδυναμία αντιμετώπισης της κρίσης; Όταν είναι κοινό μυστικό, πως όλες οι καπιταλιστικές ελίτ της Ευρώπης, αποτυγχάνοντας να διαχειριστούν την ελληνική κρίση, που είναι κρίση συνολικά του συστήματός τους, ετοιμάζονται για τρίτο μνημόνιο; Όταν είναι ήδη αποφασισμένες οι απολύσεις 150.000 ακόμη δημοσίων υπαλλήλων, και η απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα;
Είναι καθαρό, πως η κρίση στην Ελλάδα, και το ατέλειωτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος που πληρώνουμε, καθρεφτίζει τα συνολικά αδιέξοδα του ίδιου του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Για αυτό και η λύση δεν μπορεί να δοθεί, δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος υπέρ των εργατικών και κοινωνικών αναγκών, με τα δικά τους εργαλεία: Πρωτογενή πλεονάσματα, ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών, νέα φορολόγηση, διεύρυνση της φτώχειας και του κοινωνικού αδιεξόδου. Δεν μπορεί να υπάρξει αναμονή για καλύτερες μέρες με βάση τα σχέδιά τους.
Η ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας
Σε αυτή την απεργία, αυτών των ιστορικών στιγμών η ΑΔΕΔΥ προσέρχεται χωρίς προεδρείο, ένδειξη μιας κρίσης χρόνιας, προσανατολισμού, σχεδίου δράσης, ως τμήμα της ευρύτερης κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι μια απεργία που δεν εντάσσεται σε κάποιο αγωνιστικό σχέδιο κλιμάκωσης και υιοθέτησης της ανάγκης για γενική πολιτική απεργία διαρκείας, που όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων, και στο δημόσιο τομέα, το αντιλαμβάνονται ως επείγουσα ανάγκη. Τα τερτίπια με την αναβολή της απεργίας για τις 13 και 14 Μάρτη, όχι μόνο δείχνουν πως δεν εννοούν να παλέψουν πραγματικά για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, αλλά κυρίως έρχονται σε σύγκρουση με χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο, σε σχολεία, υπουργεία, σε Ο.Τ.Α., τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, τους γιατρούς, που ήδη εδώ και καιρό απειθαρχούν στην κυβερνητική πολιτική, και απαιτούν τη διεύρυνση του αγώνα. Η υιοθέτηση του κατακερματισμού, της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, της πολιτικής συνδιαχείρισης με την εκάστοτε κυβέρνηση για χρόνια ολόκληρα, παρουσιάζουν περισσότερο από ποτέ τα αδιέξοδα της ΑΔΕΔΥ.
Η κατακρήμνιση των εργατικών και ευρύτερων δικαιωμάτων των καταπιεσμένων, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη λογική που παλεύει ο αστικός συνδικαλισμός, ούτε με την αγωνιστική, αλλά ανεπαρκή και λαθεμένη λογική του αριστερού συνδικαλισμού, εντός ή εκτός κοινοβουλίου, που χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί την ιστορικών διαστάσεων χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού, ενταγμένη φυσικά στην παγκόσμια κατάρρευση του εκμεταλλευτικού συστήματος, καταθέτει διεκδικήσεις μιας άλλης εποχής, που ακόμα και τότε φυσικά δεν μπορούσαν να απαντήσουν στα ζητήματα της εργατικής τάξης.
Η ευθύνη των ταξικών δυνάμεων
Για μας, η απεργία αυτή, είναι μια ευκαιρία να «συνομιλήσουν» οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου, να επιδιώξουν να παλέψουν με κοινά διεκδικητικά πλαίσια, έχοντας ως αιχμή την ανατροπή της κυβέρνησης εντασσόμενη στην πάλη για την εργατική εξουσία, την προσπάθεια για την οργάνωση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας, παρά και ενάντια στον αστικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Για την απόκρουση των απολύσεων, για δουλειά με βάση τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες.
Οι ταξικές επαναστατικές δυνάμεις και στο δημόσιο τομέα, προσέρχονται στην απεργία, και σε κάθε αγωνιστική εκδήλωση των εργαζομένων, έχοντας επίγνωση πως τα ζητήματα της ύπαρξης του κράτους, με βάση και τις κυβερνητικές αποφάσεις, απαιτούν την ενιαία πάλη στο δημόσιο τομέα, κατοχυρωμένη με κοινές διεκδικήσεις, και ενιαίο στόχο για εργατική εξουσία.
Για να περάσει το μέλλον μας σε εμάς τους ίδιους, για να μην επιτρέψουμε ξανά καμιά μανούβρα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον αστικό συνδικαλισμό.
Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κυβέρνηση του κεφαλαίου, των μνημονίων και του κοινωνικού κανιβαλισμού, συνεχίζει να επαιτεί από δανειστές, τρόικα, και από όλο το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου στην Ευρώπη, έναν καλό λόγο για τα κατορθώματά της. Πρέπει το παραμύθι της εξόδου από τα μνημόνια να συντηρηθεί, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές.
Το παραμύθι ας τελειώσει εδώ
Είναι όμως εξοργιστικό. Ποιον μπορούν να πείσουν πως έρχεται η έξοδος από την κρίση, όταν ακόμα και η Γαλλία προειδοποιείται πως μάλλον της είναι απαραίτητη η δημοσιονομική επιτήρηση, και μέτρα που μάλλον θυμίζουν μνημόνια; Όταν ξένα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου στην Ευρώπη, βάζουν στους βασικούς τίτλους τους, πως στην Ουκρανία συντελείται η διάσπαση και ο διαμελισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα από τον ανταγωνισμό των συμφερόντων, και την αδυναμία αντιμετώπισης της κρίσης; Όταν είναι κοινό μυστικό, πως όλες οι καπιταλιστικές ελίτ της Ευρώπης, αποτυγχάνοντας να διαχειριστούν την ελληνική κρίση, που είναι κρίση συνολικά του συστήματός τους, ετοιμάζονται για τρίτο μνημόνιο; Όταν είναι ήδη αποφασισμένες οι απολύσεις 150.000 ακόμη δημοσίων υπαλλήλων, και η απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα;
Είναι καθαρό, πως η κρίση στην Ελλάδα, και το ατέλειωτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος που πληρώνουμε, καθρεφτίζει τα συνολικά αδιέξοδα του ίδιου του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Για αυτό και η λύση δεν μπορεί να δοθεί, δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος υπέρ των εργατικών και κοινωνικών αναγκών, με τα δικά τους εργαλεία: Πρωτογενή πλεονάσματα, ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών, νέα φορολόγηση, διεύρυνση της φτώχειας και του κοινωνικού αδιεξόδου. Δεν μπορεί να υπάρξει αναμονή για καλύτερες μέρες με βάση τα σχέδιά τους.
Η ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας
Σε αυτή την απεργία, αυτών των ιστορικών στιγμών η ΑΔΕΔΥ προσέρχεται χωρίς προεδρείο, ένδειξη μιας κρίσης χρόνιας, προσανατολισμού, σχεδίου δράσης, ως τμήμα της ευρύτερης κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι μια απεργία που δεν εντάσσεται σε κάποιο αγωνιστικό σχέδιο κλιμάκωσης και υιοθέτησης της ανάγκης για γενική πολιτική απεργία διαρκείας, που όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων, και στο δημόσιο τομέα, το αντιλαμβάνονται ως επείγουσα ανάγκη. Τα τερτίπια με την αναβολή της απεργίας για τις 13 και 14 Μάρτη, όχι μόνο δείχνουν πως δεν εννοούν να παλέψουν πραγματικά για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, αλλά κυρίως έρχονται σε σύγκρουση με χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο, σε σχολεία, υπουργεία, σε Ο.Τ.Α., τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, τους γιατρούς, που ήδη εδώ και καιρό απειθαρχούν στην κυβερνητική πολιτική, και απαιτούν τη διεύρυνση του αγώνα. Η υιοθέτηση του κατακερματισμού, της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, της πολιτικής συνδιαχείρισης με την εκάστοτε κυβέρνηση για χρόνια ολόκληρα, παρουσιάζουν περισσότερο από ποτέ τα αδιέξοδα της ΑΔΕΔΥ.
Η κατακρήμνιση των εργατικών και ευρύτερων δικαιωμάτων των καταπιεσμένων, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη λογική που παλεύει ο αστικός συνδικαλισμός, ούτε με την αγωνιστική, αλλά ανεπαρκή και λαθεμένη λογική του αριστερού συνδικαλισμού, εντός ή εκτός κοινοβουλίου, που χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί την ιστορικών διαστάσεων χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού, ενταγμένη φυσικά στην παγκόσμια κατάρρευση του εκμεταλλευτικού συστήματος, καταθέτει διεκδικήσεις μιας άλλης εποχής, που ακόμα και τότε φυσικά δεν μπορούσαν να απαντήσουν στα ζητήματα της εργατικής τάξης.
Η ευθύνη των ταξικών δυνάμεων
Για μας, η απεργία αυτή, είναι μια ευκαιρία να «συνομιλήσουν» οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου, να επιδιώξουν να παλέψουν με κοινά διεκδικητικά πλαίσια, έχοντας ως αιχμή την ανατροπή της κυβέρνησης εντασσόμενη στην πάλη για την εργατική εξουσία, την προσπάθεια για την οργάνωση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας, παρά και ενάντια στον αστικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Για την απόκρουση των απολύσεων, για δουλειά με βάση τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες.
Οι ταξικές επαναστατικές δυνάμεις και στο δημόσιο τομέα, προσέρχονται στην απεργία, και σε κάθε αγωνιστική εκδήλωση των εργαζομένων, έχοντας επίγνωση πως τα ζητήματα της ύπαρξης του κράτους, με βάση και τις κυβερνητικές αποφάσεις, απαιτούν την ενιαία πάλη στο δημόσιο τομέα, κατοχυρωμένη με κοινές διεκδικήσεις, και ενιαίο στόχο για εργατική εξουσία.
Για να περάσει το μέλλον μας σε εμάς τους ίδιους, για να μην επιτρέψουμε ξανά καμιά μανούβρα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον αστικό συνδικαλισμό.
Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών 
(Μαγνησίας)
(Μαγνησίας)
