ΑΛΗΤΕΣ – ΛΕΡΕΣ – ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ ΜΕ 500 ΕΥΡΩ ΔΕ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ
Με αυτό το σύνθημα προχώρησε η ανεξάρτητη – ταξική πορεία, χωρίς τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία μετά τη δική της συγκέντρωση στη πλ. Ελευθερίας την απεργιακή μέρα στις 9 Απρίλη.
Ο κόσμος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σε αυτή την απεργιακή τουφεκιά ήτανε πραγματικά λιγοστός. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν χαμηλότερη (και στην πλ. Πανεπιστημίου όπου καλούσε το ΠΑΜΕ) από εκείνες του Μαρτίου αφού και η τωρινή απεργία βρισκόταν σε πλήρη αναντιστοιχία με την επειγότητα της κατάστασης και της γενικευμένης καταστροφής αλλά και από το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ είχε μόλις υπογράψει τη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ενώ είχε ήδη ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο σκούπα που καθάριζε κι άλλους δημοσίους υπαλλήλους θεσπίζοντας μάλιστα την αποζημίωση απόλυσης και το επίδομα στην ανεργία.
Το ΕΚΒ έσπευσε από μέρες τώρα να χαιρετίσει τη προδοτική συμφωνία μεταξύ ΓΣΕΕ και ΣΕΒ για τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την ακόμη μεγαλύτερη πτώση των μισθών.
Για άλλη μια φορά χύθηκαν κροκοδείλια δάκρυα για τη κατάντια της εργατικής τάξης από αυτούς που καθημερινά συνεργούν σε αυτό, δόθηκαν όρκοι αντίστασης, όντας ανίκανοι να οργανώσουν μια απεργία που θα δώσει προοπτική και ελπίδα, μια απεργία που θα κατεβάσει τον κόσμο στις πλατείες όχι για μια θεσμική πορεία, αλλά για να ενώσει τους εργαζόμενους και τους άνεργους, στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να συνενώσει όλους τους επιμέρους αγώνες που ξεσπούν κατά καιρούς στην κατεύθυνση για την οργάνωση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας.
Το μόνο δρόμο, ικανό να οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των εργαζομένων, των παραγωγών του πλούτου της κοινωνίας.
Το σύνθημα της πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών “αλήτες λέρες εργατοπατέρες με 5οο ευρώ δε βγάζουμε τις μέρες” βρήκε απήχηση στο κόσμο που καταλαβαίνει τι συμβαίνει και που οδηγούνται τα πράγματα από μια χούφτα ανθρώπων με μεγάλες διασυνδέσεις στα υπουργικά συμβούλια και τους κυβερνητικούς διαδρόμους.
Μέλος της πρωτοβουλίας ΑΚΑΕ κατείγγειλε τους γραφειοκράτες ομιλητές που προηγήθηκαν, που ενώ έχουν αποδεχτεί τα πάντα, έχουν το θράσσος να καλούν τους εργάτες να τους ακολουθήσουν στην υποταγή των μνημονίων και στα σχέδια μιας απονομιμοποιημένης κυβέρνησης και των τοπικών της οργάνων.
Προϋπόθεση για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι η ενότητά της που χτίζεται πάνω στην πολιτική της ανεξαρτησία από το κράτος, τα αφεντικά και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Ο κόσμος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σε αυτή την απεργιακή τουφεκιά ήτανε πραγματικά λιγοστός. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν χαμηλότερη (και στην πλ. Πανεπιστημίου όπου καλούσε το ΠΑΜΕ) από εκείνες του Μαρτίου αφού και η τωρινή απεργία βρισκόταν σε πλήρη αναντιστοιχία με την επειγότητα της κατάστασης και της γενικευμένης καταστροφής αλλά και από το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ είχε μόλις υπογράψει τη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ενώ είχε ήδη ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο σκούπα που καθάριζε κι άλλους δημοσίους υπαλλήλους θεσπίζοντας μάλιστα την αποζημίωση απόλυσης και το επίδομα στην ανεργία.
Το ΕΚΒ έσπευσε από μέρες τώρα να χαιρετίσει τη προδοτική συμφωνία μεταξύ ΓΣΕΕ και ΣΕΒ για τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την ακόμη μεγαλύτερη πτώση των μισθών.
Για άλλη μια φορά χύθηκαν κροκοδείλια δάκρυα για τη κατάντια της εργατικής τάξης από αυτούς που καθημερινά συνεργούν σε αυτό, δόθηκαν όρκοι αντίστασης, όντας ανίκανοι να οργανώσουν μια απεργία που θα δώσει προοπτική και ελπίδα, μια απεργία που θα κατεβάσει τον κόσμο στις πλατείες όχι για μια θεσμική πορεία, αλλά για να ενώσει τους εργαζόμενους και τους άνεργους, στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να συνενώσει όλους τους επιμέρους αγώνες που ξεσπούν κατά καιρούς στην κατεύθυνση για την οργάνωση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας.
Το μόνο δρόμο, ικανό να οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των εργαζομένων, των παραγωγών του πλούτου της κοινωνίας.
Το σύνθημα της πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών “αλήτες λέρες εργατοπατέρες με 5οο ευρώ δε βγάζουμε τις μέρες” βρήκε απήχηση στο κόσμο που καταλαβαίνει τι συμβαίνει και που οδηγούνται τα πράγματα από μια χούφτα ανθρώπων με μεγάλες διασυνδέσεις στα υπουργικά συμβούλια και τους κυβερνητικούς διαδρόμους.
Μέλος της πρωτοβουλίας ΑΚΑΕ κατείγγειλε τους γραφειοκράτες ομιλητές που προηγήθηκαν, που ενώ έχουν αποδεχτεί τα πάντα, έχουν το θράσσος να καλούν τους εργάτες να τους ακολουθήσουν στην υποταγή των μνημονίων και στα σχέδια μιας απονομιμοποιημένης κυβέρνησης και των τοπικών της οργάνων.
Προϋπόθεση για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι η ενότητά της που χτίζεται πάνω στην πολιτική της ανεξαρτησία από το κράτος, τα αφεντικά και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Στη πορεία που ακολούθησε, η πρωτοβουλία ΑΚΑΕ κράτησε, συνειδητά, διακριτή απόσταση από τους γραφειοκράτες μαζί με την αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία Ροσινάντε και τη Λαϊκή Συνέλευση Γειτονιάς Aγίου Νεκταρίου καταγγέλοντας με συνθήματα, πράγμα που συνέβη και κατά τη διάρκεια των ομιλιών των εκπροσώπων των ΕΚΒ και ΑΔΕΔΥ.
Οι παραπάνω συλλογικότητες δημιούργησαν ένα ανεξάρτητο ταξικό μπλοκ το οποίο ακολούθησε τη διαδρομή Ιωλκού, Ιάσωνος (ΕΚΒ-ΑΔΕΔΥ έστριψαν σε Καρτάλη) μέχρι το πανεπιστήμιο Παπαστράτου όπως είχε ανακοινωθεί με τη προκήρυξη που είχε κυκλοφορήσει ενόψει τη απεργίας προκειμένου να συζητηθούν τα απαραίτητα βήματα που πρέπει να κάνει το εργατικό κίνημα την επόμενη μέρα.
Έτσι κι αλλιώς κάθε απεργία για μας δεν τελειώνει στο τέλος της πορείας αλλά αρχίζει ξανά η αναγκαία δουλειά που πρέπει να γίνει μέχρι τη πτώση της μισητής κυβέρνησης, μέχρι τη πλήρη κοινωνική μας απελευθέρωση.
Οι παραπάνω συλλογικότητες δημιούργησαν ένα ανεξάρτητο ταξικό μπλοκ το οποίο ακολούθησε τη διαδρομή Ιωλκού, Ιάσωνος (ΕΚΒ-ΑΔΕΔΥ έστριψαν σε Καρτάλη) μέχρι το πανεπιστήμιο Παπαστράτου όπως είχε ανακοινωθεί με τη προκήρυξη που είχε κυκλοφορήσει ενόψει τη απεργίας προκειμένου να συζητηθούν τα απαραίτητα βήματα που πρέπει να κάνει το εργατικό κίνημα την επόμενη μέρα.
Έτσι κι αλλιώς κάθε απεργία για μας δεν τελειώνει στο τέλος της πορείας αλλά αρχίζει ξανά η αναγκαία δουλειά που πρέπει να γίνει μέχρι τη πτώση της μισητής κυβέρνησης, μέχρι τη πλήρη κοινωνική μας απελευθέρωση.
