Όσο προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι επικείμενες εκλογές πιθανόν να συνοδευτούν από ένα πιστωτικό ατύχημα, αγνοούν ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση μεταλλάσσεται ως ιός, ανθεκτικότατη στα αντιβιοτικά των κεντρικών τραπεζών αλλά και κυβερνήσεων όλων των χωρών.
Tελευταίο αλλά όχι έσχατο, η απόφαση της Ελβετικής Κεντρικής Τράπεζας (SNB) που τίναξε τη μπάνκα όχι μόνο όσων δανειοληπτών σε ευρωπαϊκή κλίμακα είχαν συνδέσει τα στεγαστικά τους δάνεια στο ελβετικό φράγκο αλλά και πολλές επενδυτικές χρηματιστηριακές εταιρείες οι οποίες κατέγραψαν ζημιές και πτώχευσαν. Στην Ελλάδα, υπολογίζεται ότι περίπου 65.000 δανειολήπτες έχουν συνδεδεμένα τα στεγαστικά τους δάνεια στο ελβετικό φράγκο, ενώ οι τέσσερις συστημικές τράπεζες που καταφεύγουν στο μηχανισμό έκτακτης χρηματοδότησης (ELA) της ΤτΕ υπολογίζουν περίπου σε 1,5δις ευρώ τις σχετικές απώλειες.
Ο τρόμος του χρηματιστικού κεφαλαίου απέναντι στις εκλογές της 25ης Γενάρη δεν οφείλεται απλά στη πιθανότατη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, μιας αριστερής ρεφορμιστικής πολιτικής οργάνωσης που ενσαρκώνει σήμερα τις ελπίδες του λαού να ξεφύγει από τη μέγγενη των μνημονίων χωρίς να σπάσουν τα δεσμά μας από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Εξ’ άλλου αυτή η αντίφαση είναι που διατηρεί ένα μεγάλο ποσοστό όσων θα ψηφίσουν το ΣΥΡΙΖΑ με μια αμφιβολία όσον αφορά τη δυνατότητα επιτυχίας του απέναντι στους ισχυρούς του κεφαλαίου. Ακόμα και η ένταξη του Κ. Λαπαβίτσα στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, ενός οικονομολόγου που είναι υπέρ των μονομερών ενεργειών (χωρίς τη λήψη επαναστατικών μέτρων συμβάλλοντας κι αυτός στο ρεύμα του αριστερού οικονομισμού) και της εξόδου της χώρας από την ΟΝΕ , είναι δηλωτικό της ανησυχίας της ηγετικής προεδρικής ομάδας για τη τύχη της διαπραγμάτευσης και τη πιθανότητα ενός ατυχήματος.
Δεν υπάρχει όμως καμιά αμφιβολία ότι για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού το μεγαλύτερο ατύχημα είναι να παραμείνουν στη κυβέρνηση ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος.
Ο συστηματικός πόλεμος εντός κι εκτός της χώρας δεν αφορά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που διαρκώς διαβεβαιώνει ότι θα επιδιώξει συνεννόηση με το χρηματιστικό κεφάλαιο και ότι θα διαπραγματευτεί υπέρ του λαού στα σαλόνια των Βρυξελλών.
Όμως, το πρόβλημα για το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι ο ίδιος ο λαός που βρέθηκε δυο χρόνια (2010-2012) στους δρόμους και η προσδοκία για μια ανάσα ελευθερίας μπορεί να δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερες εξελίξεις από τις ηγεσίες που σήμερα ακολουθεί. Αυτό είναι που πρέπει να προληφθεί με τους χιλιάδες στρατιώτες στους δρόμους του Παρισιού, του Βελγίου ή τις τρομερές ανακαλύψεις της ΕΛΑΣ για τρομοκρατικές ενέργειες, υψηλόβαθμους πολιτικούς εκβιαστές ή πιθανούς ντόπιους συνεργάτες ισλαμιστών στο Βέλγιο. Μόλις σήμερα αναβλήθηκε στη Δρέσδη η κινητοποίηση του ισλαμοφοβικού κι επικίνδυνου PEGIDA γεγονός που δηλώνει την εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη του χρηματιστικού κεφαλαίου σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που πλήττονται από τη κρίση να ενισχυθούν οι μηχανισμοί καταστολής τη στιγμή που οι ανισότητες και η συστηματική καταπίεση ολόκληρων πληθυσμών γιγαντώνονται και ακροδεξιά, ισλαμοβοβικά και φασιστικά κινήματα ενδυναμώνονται υπό τη σκέπη και τις ευλογίες του αστικού κράτους.
Όποια κυβέρνηση και αν προκύψει (πιθανότατα του ΣΥΡΙΖΑ, με Ραχήλ ή χωρίς), θα βρεθεί σε μια δυσάρεστη θέση. Επιχειρώντας να διαπραγματευτεί στο εξωτερικό, σε συνθήκες που δεν είναι δυνατοί συμβιβασμοί εξαιτίας τους βάθους της καπιταλιστικής κρίσης ( η ΕΚΤ ετοιμάζεται για πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE), το πρόγραμμα που υιοθέτησε η FED στις ΗΠΑ, διαπίστωσε ότι απέτυχε και το έκλεισε τον Οκτώβρη 2014, το περίφημο tapering), θα είναι υποχρεωμένη να συγκρατήσει τις ανάγκες και τα αιτήματα του κόσμου που την ανέδειξαν.
Αν αναγκαστεί να συγκρουστεί με το χρηματιστικό κεφάλαιο αυτό δεν θα οφείλεται στη δικιά της επιθυμία αλλά στη δύναμη του λαού. Σε αυτές τις μάχες δεν θα μείνουμε αμέτοχοι.
Όμως σε τέτοιες εποχές, οι απρόθυμες ηγεσίες, επιχειρώντας έναν αδύνατο συμβιβασμό στο εξωτερικό (επιστροφή στο Λονδίνο του 1953 ή στην Αβάνα του 1946 όπως λένε άλλοι αριστεροί πατριώτες) και την επίτευξη μιας αδύνατης κοινωνικής ειρήνης στο εσωτερικό («εκδημοκρατίζοντας» μάλιστα το αντιδραστικό κράτος), στο τέλος θα συντριβούν είτε από τον ένα ή τον άλλο παράγοντα. Είτε από τη μαύρη αντίδραση, είτε από τον επαναστατημένο λαό.
Η εποχή των διαπραγματεύσεων, των συμβιβασμών και της Βάρκιζας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Να ενθαρρύνουμε και να πείσουμε τους πιο πρωτοπόρους εργάτες, τα απελπισμένα και εξαθλιωμένα στρώματα της χώρας μας, των Βαλκανίων και της Ευρώπης ότι έχει φτάσει η ώρα να αποτινάξουμε το ζόμπι του κεφαλαίου, τη νεκρή αφηρημένη εργασία που κυριαρχεί πάνω στους ζωντανούς μετατρέποντας λαούς ολόκληρους σε πτώματα.
Τα οδοφράγματα και οι διαχωριστικές γραμμές έχουν τεθεί από τα πράγματα.
Η κάθε πλευρά αναζητά τους μαχητές της για την αποφασιστική σύγκρουση. Οι εκλογές της 25ης Γενάρη είναι το πρώτο σημαντικό της επεισόδιο, στο οποίο συμμετέχουμε προβάλλοντας την επαναστατική και διεθνιστική γραμμή του μαρξισμού.
Εργάτες όλων των χωρών ενωθείτε και συντρίψτε τους!
18/1/2015
Γιάννης Χατζηγιάννης
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα.
Μια περιθωριακή ομάδα 200 και πλέον αντιμοναρχικών ιθαγενών, τόλμησε να σηκώσει πανό και να αμφισβητήσει τη θεϊκή κρίση του Μονάρχη μας, που τους προειδοποίησε ότι δεν τους αναγνωρίζει και κλείστηκε με τους πρίγκιπες του στα ιδιαίτερα δώματα της Μοναρχίας.
