Με συγκέντρωση στο ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΡΑ Βόλου αγωνιζόμενα τμήματα της εργατικής τάξης του Βόλου συνεχιζουν το δρόμο που άνοιξε το Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης στις αρχές Απρίλη καθώς τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί μέσα σε ένα χρονικό περιθώριο ευνοϊκό για την εργατική τάξη. Η συγκέντρωση δεν ήταν πολυπληθής αλλά οι βασικοί υποστηρικτές του Καραβανιού ήταν εκεί.
Απέναντι στις απαιτήσεις του χρηματιστικού κεφαλαίου, τις ταλαντεύσεις και την απροθυμία της σημερινής κυβέρνησης να σπάσει τα δεσμά της με το κεφάλαιο στο εσωτερικό και το εξωτερικό, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι οφείλουν να αντιτάξουν το σύνθημα του καραβανιού ότι «οι εργατικές ανάγκες και κοινωνικές μας ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτες» και να δοθεί λύση στο πρόβλημα της ανεργίας και να περάσουν «τα εργοστάσια στους εργάτες».
Η συσπείρωση όσων αγωνίστηκαν κατά των καταστροφικών μνημονίων, μετά από τη κυβερνητική αλλαγή της 25ης Γενάρη, τη ψυχρολουσία της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη, είναι η απάντηση μέσα κι έξω από τη χώρα σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο όπου η εργατική τάξη, παρά τις δυσμενείς εξελίξεις στους όρους ζωής της δεν έχει υποστεί μια στρατηγική ήττα. Ακριβώς γι αυτό το λόγο οι εργαζόμενοι επανέρχονται στο προσκήνιο με απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και άμεσα αιτήματα πάλης. Τα άμεσα αιτήματα πάλης (απολύσεις, ελαστικές σχέσεις εργασίας, ΣΣΕ κλπ) έχουν κομβική σημασία γιατί αν και επαναφέρουν τα αιτήματα των εργαζομένων στο οικονομικό πεδίο, ως σημείο αποκατάστασης της ζωής τους εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης, παραμένουν αξεδιάλυτα με τον πολιτικό αγώνα: Τελικά ποια κοινωνική τάξη θα πληρώσει το λογαριασμό της κρίσης.Η κυβερνητική αλλαγή της 25ης Γενάρη έδειξε ότι ο λαός μας απαιτεί ένα τέλος στη φρίκη. Αυτό το τέλος θα έρθει με τη νέα συμφωνία γέφυρα;Αν, όχι ποια είναι τα καθήκοντα όσων αγωνίστηκαν;
Η συγκέντρωση στην ΕΡΑ Βόλου στηρίχτηκε από τη Συνέλευσης γειτονιάς του Αγ. Νεκταρίου, το ΕΕΚ, ΣΕΚ και την Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε ενώ εκπρόσωποι από τη Κίνηση Κατοίκων Πηλίου και Βόλου για το Νερό ενημέρωσαν για τον αγώνα που δίνουν κατά τη δημοτικής αρχής για την ιδιωτικοποίησή του αλλά και τη συγκρότηση των καλλιεργητών σε αυτοδιαχειρστικές βάσεις παρά τις επίμονες προσπάθειες της εξουσίας να θέσει υπό το πλήρη της έλεγχο τις πηγές του νερού.
Το ΕΕΚ στηρίζει το Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης για το δρόμο που ανοίγει στην ίδια τη συνείδηση της εργατικής τάξης, χωρίς τυμπανοκρουσίες και θριαμβολογίες. Ανοίγει το δρόμο της ελπίδας που για μας συνοψίζεται στη φράση του Μπένγιαμιν » Η ελπίδα δεν είναι απλά για τους απελπισμένους, οι απελπισμένοι είναι η ελπίδα, η αγωνιζόμενη και καταπιεσμένη τάξη».
Ορισμένες πολιτικές απουσίες δεν οφείλονται σε έλλειψη ενημέρωσης αλλά σε ριζικά διαφορετικούς προσανατολισμούς κι εκτιμήσεις.
Στη συγκέντρωση μίλησαν εκπρόσωποι των παραπάνω οργανώσεων και συλλογικοτήτων τονίζοντας την ανάγκη να στηριχτεί η Πανελλαδική Σύσκεψη του Καραβανιού που θα γίνει στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ στη Θεσ/νίκη στις 21/6/2015.
Ιδιαίτερη μνεία έγινε στα εργοδοτικά εγκλήματα στα ΕΛΠΕ και την ανάγκη να κινητοποιηθούν άμεσα όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις για έναν άμεσο επανέλεγχο όλων των μέτρων ασφάλειας της εργασίας, ανεξάρτητα από τις κρατικές υπηρεσίες ή τις εργοδοτικές εντολές.
Στη χτεσινή συγκέντρωση έγινε αναφορά στον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι της COCA-COLA στη Θεσ/νίκη και τις εξοντωτικές αγωγές που έχει καταθέσει η εταιρεία εναντίον των απεργών εργαζομένων (αθροιστικά περίπου 1.000.000€) για να σπάσει το ηθικό του αγώνα τους.
Αναφέρθηκε ο αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές που βλέπουν τη περιβαντολλογική καταστροφή να συνεχίζεται και την ατολμία να μπει ένα τέλος στο έγκλημα καθώς είχαν χτες παρέμβαση στο Συμβούλιο της Επικρατείας και συνατήσεις με υπουργούς και γραμματείς.
Τέλος στη συγκέντρωση λήφθηκε απόφαση να υπάρξει παρέμβαση στο κατάστημα της VODAFON
ενόψει της απεργίας που έχει κηρύξει το σωματείο στις 5/6 εξαιτίας τόσο των δουλεμπορικών συνθηκών των επινοικιαζόμενων εργαζόμενων που γίνονται βορά της ελαστικής εργασίας με εξευτελιστικούς μισθούς και απολύονται με την ίδια ευκολία όταν διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Η εταιρεία που προωθεί το συνδικαλισμό (!) και σέβεται τα δικαιώματα των εργαζομένων…. κατέθεσε εσπευσμένα ασφαλιστικά μέτρα για να κηρυχτεί η απεργία του σωματείου παράνομη και καταχρηστική και φυσικά…τα κέρδισε. Οι εκδικάσεις αυτού του τύπου γίνονται σε χρόνο ρεκόρ σε αντίθεση με οποιαδήποτε δίκη αφορά τα συμφέροντα των εργαζομένων δείχνοντας το χαρακτήρα του αστικού κράτους που εφαρμόζει άμεσα το δίκαιο των κυρίαρχων, ενώ κάθε έννομο συμφέρον (στη λογική της ισότητας των πολιτών) των εργαζομένων παραπέμπεται στη γραφειοκρατία της δικαιοσύνης. Η απεργία όμως πραγματοποιείται κανονικά καθώς δευτεροβάθμια όργανα κάλυψαν το σκοπό της απεργίας.
Το γεγονός των απεργιακών κινητοποιήσεων και των άμεσων αιτημάτων που καθημερινά κατατίθενται στα υπουργεία δεν πρέπει να υποτιμηθεί αυτή τη στιγμή. Οι αγώνες, οικονομικού περιεχομένου οι περισσότεροι, δεν βρίσκονται σε μια ευθεία γραμμή της περιόδου 2010-2012. Έχει συντελεστεί μια σημαντική πολιτική καμπή στις 25 Γενάρη στην ίδια τη συνείδηση του λαού μας που στράφηκε αριστερά, αν και προς την ρεφορμιστική πτέρυγα.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι μετά από τη επιστροφή των διεκδικήσεων των εργαζομένων στα πλαίσια των οικονομικών αγώνων, μια απότομη στροφή θα υπάρξει προς τον πολιτικό αγώνα ξανά κι ίσως σύντομα, καθώς ο συμβιβασμός ανάμεσα στο λαό και το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι αδύνατος. Αν ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ,Παπακωνσταντίνου, έλεγε τέλος του 2009, αμέσως μετά τη θριαμβευτική νίκη του με το συνθημα «λεφτά υπάρχουν», ότι η κατάρτιση του προϋπολογισμού ισοδυναμεί με τον «τετραγωνισμό του κύκλου» (τον Απρίλη 2010 η κυβέρνηση κατέφυγε στο ΔΝΤ), έτσι και τώρα η σύναψη μιας συμφωνίας, «έντιμης», που να συμβιβάζει τις ανάγκες χρηματιστικού κεφαλαίου και του λαού είναι ξανά «ο τετραγωνισμός του κύκλου» και πολύ πιθανά να καταλήξει σε μια πλήρως δεξιόστροφη μετατόπιση με την ολοκλήρωση της 5ης αξιολόγησης του τρέχοντος προγράμματος (δηλ. του μνημονίου) αφού έχει προηγηθεί μια αριστερόστροφη κορώνα ρήξης (εκλογές, δημοψήφισμα κλπ)
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε τη διακυβέρνησή του με ένα σάπιο συμβιβασμό, μια κυβέρνηση με τους εθνικιστές.Σε αυτό ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δίκιο, ότι είναι αδύνατον να πολεμήσεις του έξω όταν έχεις συμβιβαστεί με τους μέσα που έχουν περισσότερα συμφέροντα με τους έξω εξαιτίας της διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Αρκετά στελέχη του μιλούν ότι η κυβερνητική πλειοψηφία δεν εξασφαλίζει τον έλεγχο του κράτους. Ως τέτοιο θεωρούν μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μερικοί μάλιστα την ταυτίζουν με την …κατάληψη της εξουσίας……. Η παλιά διαχωριστική γραμμή του ρεφορμισμού και της επαναστατικής πτέρυγας του εργατικού κινήματος πάντα συμπυκνωνόταν στο ζήτημα της κρατικής εξουσίας.
Μπορεί οι κυβερνώντες να θέλουν ένα ρωμαλέο κίνημα για να τους ελέγχει και να τους πιέζει να εφαρμόσουν το πρόγραμμα τους αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια πολιτική ενσωμάτωση του κινήματος στις κρατικές λειτουργίες ως μηχανισμό πίεσης κι αντιπολίτευσης. Το να γίνει αποδεκτή μια νέα συμφωνία, οποιασδήποτε μορφής, απαιτείται η πολιτική ενσωμάτωση των αγώνων που ανέτρεψαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Αυτό δεν είναι εφικτό καθώς απαιτεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό που υποφέρει. Ο αδύνατος συμβιβασμός επιτείνει τη κρίση ταξικής κυριαρχίας, η οποία εντείνεται με μια κρίση μέσα στο ίδιο το κράτος, ανεξάρτητα από τις δημοψηφισματικές ή εκλογικές λύσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πολιτικές τάσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε αφορούν το στρατόπεδο των υποστηρικτών της έντιμης συμφωνίας, είτε των υποστηρικτών της ρήξης, έχουν δυο κοινές ιδεολογικές συνισταμένες:
Το κράτος είναι εκφραστής της κοινωνίας των πολιτών κι εξισορροπητής των βαρών της καπιταλιστικής κρίσης και όχι ο οργανωτής της κυριαρχίας του κεφαλαίου ανεξαρτήτως της βούλησης οποιασδήποτε κυβέρνησης. Το κράτος μπορεί να μεταρρυθμιστεί στη βάση αυτής της εκφρασμένης βούλησης της κοινωνίας των ιδιωτών μέσω των κοινοβουλευτικών εκλογών.
Συνυφασμένο με αυτό, είναι ο ιδεολογικός μηχανισμός της «αδύνατης επανάστασης των καταπιεσμένων», δηλαδή της δυνατότητας των «από τα κάτω» να δώσουν οι ίδιοι μια νέα μορφή στο κράτος «το κράτος που σβήνει» ανατρέποντας τη κοινωνία των ιδιωτικών συμφερόντων δηλ. ανατρέποντας και καταργώντας πλήρως τις υπάρχουσες παραγωγικές σχέσεις της κοινωνίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μια σειρά πανεπιστημιακών και διανοούμενων διατυπώνουν με κατηγορηματικό τρόπο το δυσμενή (;) συσχετισμό δυνάμεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η συλλογιστική τους βασίζεται, ανεξαρτήτως εποχής, σε μια εκ των προτέρων υποεκτίμηση των δυνάμεων της εργατικής τάξης και μια διαρκή ιστορική υπερεκτίμηση των κυρίαρχων. Όσο πιο κρίσιμο γίνεται το ιστορικό σταυροδρόμι τόσο περισσότερο εντείνεται η ιδεολογική τους παραδοχή για να γίνει «κοινή» συνείδηση των μαζών. Το «πρόγραμμα γέφυρα» δεν είναι απλώς ένας οικονομικός μηχανισμός ρύθμισης των εθνικών και διεθνών σχέσεων της χρεοκοπημένης χώρας αλλά και ένας ιδεολογικός μηχανισμός συμβιβασμού της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο, προσαρμογής στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων που αναπόφευκτα οδηγεί να πληρώσει αυτή τη κρίση του συστήματος. Το «πρόγραμμα γέφυρα» είναι η υλική πραγματικότητα των ιδεαλιστών της επανάστασης μεταξύ ενός προβληματικού παρελθόντος, αβέβαιου παρόντος κι ανεπίκαιρου χειραφετημένου μέλλοντος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι υποστηρικτές της ρήξης με τους δανειστές όποια πτέρυγα και να πάρει κανείς βλέπουν τη ρήξη σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα αλλά όχι στο επίπεδο της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, δηλ. στο επίπεδο του κράτους.
Κανείς από τη σημερινή κυβέρνηση δεν επιθυμεί ένα πολιτικά ανεξάρτητο εργατικό κίνημα που θα σκίσει τα μνημόνια από τα κάτω (δηλ. θα μπλοκάρει πρακτικά κάθε εφαρμογή τους και θα ανατρέψει όσους τα εφαρμόζουν) γιατί αυτό εκ των πραγμάτων δεν θέτει απλά το ζήτημα της κυβέρνησης, της ρήξης με τους δανειστές εντός ή εκτός, αλλά του ίδιου του κράτους ως βασική προϋπόθεση για να πληρώσουν οι καπιταλιστές τη κρίση τους, δηλ. θέτει το ζήτημα της κοινωνικής χειραφέτησης και της εξουσίας των εργατών.
Αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος ότι στην επαναλειτουργία της ΕΡΤ απορρίπτεται ο αυτοδιαχειριστικός αγώνας των εργαζομένων κι επαναφέρεται το γραφειοκρατικό διοικητικό μοντέλο εργασίας που μπορεί να δομήσει και ιδεολογικά τον πολιτικό έλεγχο του συμβιβασμού. Η αυτοδιαχείριση μπορεί να είναι ανεκτή με κάποια μορφή μέσα στο καπιταλισμό, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας αλλά στο δημόσιο τομέα (δηλ. στο κράτος) αγγίζει της ευαίσθητες χορδές του κεφαλαίου για το ποια τάξη κάνει κουμάντο σε ολόκληρη τη κοινωνία.
https://ergatis.wordpress.com
