Φασιστικού τύπου επίθεση αποκαλύπτεται στο νότιο άκρο του Πηλίου, στο Νησί του Τρικερίου, από καταγγελίες κατοίκων οι οποίοι προφανώς δεν ξέρουν με ποιο τρόπο να διαχειριστούν στην πολύ μικρή κοινωνία, τη φασιστική ρατσιστική επίθεση.
Υπενθυμίζουμε ότι το Νησί υπήρξε μαρτυρικός τόπος εξορίας. Σωστά το παρακάτω άρθρο επισημαίνει ότι πρόκειται για τους νέους δεσμοφύλακες που ξέμειναν από την εποχή του Εμφυλίου.
“Το Τρίκερι πέρασε στη λαϊκή μνήμη σαν τόπος εξορίας χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που πάλεψαν για ελευθερία, ειρήνη κι ανεξαρτησία στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου. Αγωνιστές εξορίστηκαν στο νησί από το 1947 ως το 1949, χρονιά που μεταφέρουν εκεί τις γυναίκες, για να τις πάνε το 1950 στη Μακρόνησο και μετά πάλι στο Τρίκερι από το 1951 ως το 1953.”
“Γυναίκες που δεν απαρνήθηκαν, δεν πρόδωσαν τους δικούς τους και τον αγώνα, δεν υπέγραφαν “δηλώσεις μετανοίας”, γυναίκες που δε λύγισαν.”, ήταν αυτές που στάλθηκαν εξόριστες στο νησί στο Τρίκερι.
“Ταξιδεύοντας σε άθλιες συνθήκες, τσουβαλιασμένες μέσα σε σαπιοκάραβα, μετά από τα δεινά της εξορίας στο προηγούμενο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Χίο, με το φόβο του θανάτου να καραδοκεί κάθε στιγμή από τους χωροφυλάκους, οι πρώτες που έφτασαν νύχτα στο νησί Τρίκερι βρήκαν αντίσκηνα και μισογκρεμισμένα τοιχάκια, έργα των αντρών που είχαν προηγηθεί σ’ αυτή την εξορία, στον ψηλότερο λόφο όπου ήταν χτισμένο ένα μοναστήρι από το 1840.”
“Η απάντηση των χωροφυλάκων στην ανυποχώρητη στάση τους ήταν κάθε φορά το ανελέητο ξύλο μέχρι αναπηρίας, η απομόνωση, οι εξευτελισμοί, τα βασανιστήρια στρατοπέδου όπως να φέρνουνε το μοναστήρι γύρω-γύρω ασταμάτητα, με συνεχείς καταναγκαστικές εργασίες, πολλές φορές χωρίς διακοπή για το συσσίτιο, διαρκείς απειλές εκτελέσεων και στρατοδικείων και απαγόρευση σε γράμματα, δέματα ή επιταγές από συγγενείς. Ήταν εξαιρετικά δύσκολα τα πράγματα εκεί γιατί ήταν κυριολεκτικά απομονωμένες, στα χέρια του χωροφύλακα.”
“Ο περίφημος για το φιλανθρωπικό του έργο Ερυθρός Σταυρός δεν αναγνώριζε ως πολιτικούς κρατούμενους τα παιδιά των γυναικών, έτσι που το καλοκαίρι του 1949 το φαγητό δεν έφτανε ούτε για τις επίσημα γραμμένες στους καταλόγους και περίπου 180 παιδάκια θα είχαν βρει βέβαιο θάνατο από την πείνα, μαζί και οι γυναίκες, αν το νησί το ίδιο δεν τις έσωζε”
Αναφέρει χαρακτηριστικά δημοσίευμα στο poreia.net,και αναρωτιόμαστε, οι φασίστες που δρουν στο νησί στο Τρίκερι, ξέμειναν ως δεσμοφύλακες από τα χρόνια της εξορίας; Συνεχίζουν το έργο του βασανιστή για να μη σβήσει από το νησί;
Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε πως η φασιστική – δολοφονική επίθεση σημειώθηκε σε μια πολύ μικρή κοινωνία και όχι στο κέντρο της πόλης.
Είναι επίσης σημαντικό να παρατηρήσουμε πως το περιστατικό που σημειώθηκε πρώτη φορά πέρυσι, συνέβη λίγο καιρό πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και φέτος επαναλήφθηκε λίγες μέρες αφού σημειώθηκαν ξανά περιστατικά φασιστικών επιθέσεων στο κέντρο της Αθήνας.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για συντονισμένες επιθέσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, οι δέκα φασίστες της περιοχής δεν έχουν καμιά συγκράτηση στο να επιτεθούν σε άνθρωπο με μαχαίρια και καδρόνια. Δεν έχουν καμιά ανησυχία πως η τοπική κοινωνία θα τους καταγγείλει. Με την ανοχή της βγαίνουν για κυνήγι.
Οι υπόλοιποι μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην περιοχή δεν αντιδρούν. Σε κλίμα φόβου τρώνε και πίνουν μαζί με τους φασίστες και τους ντόπιους, και όταν οι φασίστες βγαίνουν στους δρόμους του νησιού για κυνήγι, φοβισμένοι υποκρίνονται πως δεν είδαν τίποτα.
Και η δημοτική αρχή τι κάνει; Περιμένει να υπάρξει δολοφονία για να παρέμβει;
Ο ρόλος της αστυνομίας. Είναι προφανές από την στάση της απέναντι στο ζήτημα και απέναντι στο θέμα της Χ.Α. γενικώς.
Πριν πούμε “εντάξει μωρέ, ένας Αλβανός είναι” ας αναλογιστούμε 30χρονους Έλληνες στο εξωτερικό που έφυγαν για να βρουν δουλειά, να πέφτουν θύματα φασιστικών ομάδων λόγω καταγωγής.
Και επιτέλους το αυτονόητο. Στο νησί της εξορίας δεν επιτρέπεται να αναβιώνουν βασανιστές και φασίστες.
Ούτε στο νησί, ούτε πουθενά.
Ηλέκτρα Προσήλια
