ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΒΟΛΟΥ
Πανό που αναρτήθηκε στο Γηροκομείο Βόλου στις 24 Δεκέμβρη, παραμονή Χριστουγέννων κατά την επίσκεψη του Μητροπολίτη Ιγνάτιου και υπηρεσιακών παραγόντων της Περιφέρειας Θεσσαλίας προκειμένου να ευχηθούν στο απλήρωτο προσωπικού του Γηροκομείου….υπομονή.
Ένα χρόνο κλείνουνε απλήρωτοι οι περίπου 50 εργαζόμενοι του ιδρύματος Γηροκομείο Βόλου. Από τις αρχές του χρόνου έχουνε περάσει από το χώρο του Γηροκομείου όλοι όσοι θα μπορούσανε να τάξουνε έστω κάτι σε όσους έχουνε δώσει τον καλύτερο εαυτό τους για να κρατήσουνε το ίδρυμα σε ζωή. Σήμερα όμως αν έχουνε πάρει ένα μικρό ποσό έναντι του Δώρου Χριστουγέννων οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην κινητοποίηση που οι ίδιοι οργάνωσαν τη περασμένη εβδομάδα.
Τη παρέλαση των βουλευτών και όλων των παρατρεχάμενων της μνημονιακής κυβέρνησης καθώς και της ανάλγητης τοπικής αυτοδιοίκησης διαδέχτηκαν σήμερα, παραμονές Χριστουγέννων, ο τοπικός εκπρόσωπος της εκκλησίας κ. Ιγνάτιος προκειμένου να ευχηθεί υπομονή και καρτερία και ο αντιπεριφερειάρχης Μαγνησίας κ. Καλτσογιάννης προκειμένου να παραδώσει το Γηροκομείο στο νέο διοικητικό συμβούλιο(σσ ΕΡΓΑΤΗ: Η θητεία του προηγούμενου έχει λήξει από τις 21/11 και το Ίδρυμα παρέμενε ακέφαλο).
Σίγουρα ούτε τα παιδιά των εργαζομένων ταϊζονται με ευχές, ούτε τα ατελείωτα χαράτσια πληρώνονται με υπομονή. Όσο για το ρόλο του νέου διοικητικού συμβουλίου μπορούμε να τον φανταστούμε σε μια κατάσταση πρωτοφανούς οικονομικής κατάρρευσης και απόλυτης χρεοκοπίας.
Εκεί βρέθηκε και η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη Μαγνησία με σύνθημα Γηροκομείο “Successstory : 12 μήνες απλήρωτοι” προκειμένου να πει τα «κάλαντα» στους προύχοντες της πόλης και να δηλώσει την υποστήριξή του σε όλους τους αγώνες των εργαζομένων.
Ουσιαστικά επρόκειτο για μια ακόμη ευκαιρία να προταθεί στους εργαζόμενους να καλέσουνε συνέλευση μεταξύ των ίδιων και των φιλοξενουμένων του Γηροκομείου προκειμένου να συζητήσουνε και να οργανώσουνε τα επόμενα βήματά τους όχι μόνο για την απαίτηση των μισθών που τους οφείλονται αλλά και για τη ίδια τη πορεία του ιδρύματος που η τύχη του βρίσκεται πλέον στα χέρια των εργαζομένων που μόνο η δικιά τους αυτοθυσία το κρατά ανοικτό.
Η προσπάθεια εξεύρεσης ατομικών λύσεων που αφορά την οικογένεια του καθενός είναι πραγματικά αδύνατη κι αν υπάρξει δεν αρκεί σε μια κοινωνία που στενάζει συλλογικά από τη καταστροφή ενός συστήματος σε κρίση και μιας κυβέρνησης σε πανικό. Μόνη λύση είναι ο κοινός αγώνας των εργαζομένων ενάντια σε όσους τους στερούνε το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρεπή εργασία και μόνο αλληλέγγυα με όσους εμπλέκονται άμεσα με το ίδρυμα όπως είναι οι φιλοξενούμενοι και οι οικογένειές τους σε ένα πλατώ μέτωπο αγώνα για τη διατήρηση των προνοιακών δομών και των δομών υγείας που η κατάρρευσή τους απειλεί τη ζωή όλων μας.
Τη παρέλαση των βουλευτών και όλων των παρατρεχάμενων της μνημονιακής κυβέρνησης καθώς και της ανάλγητης τοπικής αυτοδιοίκησης διαδέχτηκαν σήμερα, παραμονές Χριστουγέννων, ο τοπικός εκπρόσωπος της εκκλησίας κ. Ιγνάτιος προκειμένου να ευχηθεί υπομονή και καρτερία και ο αντιπεριφερειάρχης Μαγνησίας κ. Καλτσογιάννης προκειμένου να παραδώσει το Γηροκομείο στο νέο διοικητικό συμβούλιο(σσ ΕΡΓΑΤΗ: Η θητεία του προηγούμενου έχει λήξει από τις 21/11 και το Ίδρυμα παρέμενε ακέφαλο).
Σίγουρα ούτε τα παιδιά των εργαζομένων ταϊζονται με ευχές, ούτε τα ατελείωτα χαράτσια πληρώνονται με υπομονή. Όσο για το ρόλο του νέου διοικητικού συμβουλίου μπορούμε να τον φανταστούμε σε μια κατάσταση πρωτοφανούς οικονομικής κατάρρευσης και απόλυτης χρεοκοπίας.
Εκεί βρέθηκε και η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη Μαγνησία με σύνθημα Γηροκομείο “Successstory : 12 μήνες απλήρωτοι” προκειμένου να πει τα «κάλαντα» στους προύχοντες της πόλης και να δηλώσει την υποστήριξή του σε όλους τους αγώνες των εργαζομένων.
Ουσιαστικά επρόκειτο για μια ακόμη ευκαιρία να προταθεί στους εργαζόμενους να καλέσουνε συνέλευση μεταξύ των ίδιων και των φιλοξενουμένων του Γηροκομείου προκειμένου να συζητήσουνε και να οργανώσουνε τα επόμενα βήματά τους όχι μόνο για την απαίτηση των μισθών που τους οφείλονται αλλά και για τη ίδια τη πορεία του ιδρύματος που η τύχη του βρίσκεται πλέον στα χέρια των εργαζομένων που μόνο η δικιά τους αυτοθυσία το κρατά ανοικτό.
Η προσπάθεια εξεύρεσης ατομικών λύσεων που αφορά την οικογένεια του καθενός είναι πραγματικά αδύνατη κι αν υπάρξει δεν αρκεί σε μια κοινωνία που στενάζει συλλογικά από τη καταστροφή ενός συστήματος σε κρίση και μιας κυβέρνησης σε πανικό. Μόνη λύση είναι ο κοινός αγώνας των εργαζομένων ενάντια σε όσους τους στερούνε το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρεπή εργασία και μόνο αλληλέγγυα με όσους εμπλέκονται άμεσα με το ίδρυμα όπως είναι οι φιλοξενούμενοι και οι οικογένειές τους σε ένα πλατώ μέτωπο αγώνα για τη διατήρηση των προνοιακών δομών και των δομών υγείας που η κατάρρευσή τους απειλεί τη ζωή όλων μας.
